شاید این پدیده نو ظهور دو قرن اخیر هنوز جایی بین ما ایرانیان پیدا نکرده است، که حتی یک دانشجوی هنر هم زیاد اطلاع ندارد؛ که امروز روز جهانی عکاسیه!
چیزی که در این دوران جدید از عکاسی در اطرافمان می بینم، تصاویر جنایت های یک قوم خود برتر بین صهیونیست از رسانه هاست…
بیاید یکم وارد دنیای خودمان بشویم، سال ها پیش فقط بخاطر تهیه عکس برای ثبت نام مدرسه به عکاس شهرمان مراجعه می کردیم، اما حالا می بینم در روزگار رنگارنگ فرهنگ ما کسی که بیشتر خودش را به فرهنگ غربی می چسباند یعنی با کلاس تر است!! … و حالا آتلیه های عکاسی در سرتاسر شهرهای ایرانی می بینم و دیگر آن مرد عکاس باشی روزگار ما پیر شده و کسی سراغ عکس های او نمی رود.
زمانی که نیسفور نیپس، اشرافزادهی فرانسوی در سال 1826 میلادی داشت، اولین عکس خودش را به روش هلیوگرافی ثبت می کرد یا حتی بعد از او وقتی لوئی داگر تونست تصویری مثبت یا همون پزیتیو را روی صفحهی نقرهاندود ثبت کند؛ به این فکر نمی کردند که روزی میرسد که دردسرهای روشن چاپ تمام می شود و با یک دوربین دیجیتالی به اندازه قوطی کبریت (!) همه هم می توانند، به راحتی در یک چشم بهم زدن، عکس بگیرند.
و مردم دنیای امروزی ما با تصاویر خود مفهومشان را به مخاطبانشان گسیل کنند؛ و زمانی برسد که لایک های فرد در شبکه های اجتماعی با قرار دادن تصویر زیاد شوند.
و اینک در جستجوی زمان از دست رفته شاهکاری از مارسل پروست، نویسندهی شهیر فرانسوی می خوانیم: “به گمان من تنها عکاسی است که، همانند بوسه، میتواند با تازهترین کاربردهایش از درون آنچه به نظر ما چیزی با ظاهری قطعی و همیشگی میرسد صد چیز دیگر را بیرون بکشد که همه باز هماناند.”
این روز رو به همه عزیزان عکاس و بخصوص خطاب به استاد گرانقدرم آقای دکتر معالج تبریک می گویم و برای ایشان آرزوی سلامتی وتندرستی دارم. روزتان مبارک.
یادداشتی از جاوید.ق
