عکاسی صحنه آرایی شده در ایران (که حدود یک دهه از رواج آن در ایران می¬گذرد) در حال شکل دادن به یک جریان هنری است که راه و روشی متفاوت با آن¬چه در غرب به عنوان staged photography است را در پیش گرفته است.

عکاسی صحنه¬آرایی شده در ایران نه در پی تفکر پست¬مدرنیسم بلکه در پی محدودیت¬های فضای عکاسی و هنر در کشور شکل گرفت. به طور کلی عکاسی هنری شاید به دلایلی مانند سختی کار عکاسی مستند و مقبولیت نداشتن ژانر مستند، نزد ناشران چاپ کتاب و گالری داران شکل گرفت. سلیقه جمعی و تغییر ذائقه بصری مخاطبین نیز باعث گرایش هنرمندان به عکاسی هنری شد. این تغییر ذائقه حتی روی کار عکاسان خبری و مستند این دوره نیز مشهود است.

انزوای هنرمندان دراجتماع و تعطیل شدن بسیاری از نشریات و مجلات در آثار این دوره بی تاثیر نبوده است. عکاسان بجای حضور در جامعه و برداشت عکس به ساخت عکس روی آوردند. این شکل از عکاسی تنها یک شباهت با عکاسی صحنه آرایی شده در غرب دارد و آن هم پروسه عکس ساختن، اما از لحاظ مبانی و ویژگی¬های صوری بسیارمتفاوت با جریانی است که در غرب وجود دارد.

منبع: نشریه الکترونیک خط